11 januari, 06.35 uur. Abby ontwaakt met haar luide stem en daarmee is mijn dag gestart. Met haar op de arm loop ik rustig naar beneden. Ik leg haar in de box en doe haar slaapzakje uit. Terwijl zij even speelt (Halleluja, dat kan ze alleen), kan ik in alle rust mijn behoefte doen op de wc. Dan is het tijd voor haar schone luier en maak ik haar flesje klaar. Terwijl ik op de bank haar voeding geef, kijk ik het ochtendjournaal. Een beetje algemene kennis meepikken nu het nog kan, want zo meteen is het weer tijd voor peuterfilmpjes.
“Mamaaaaaaa, wil je me ophalen?” hoor ik herhaaldelijk over de babyfoon. De tweede is inmiddels ook ontwaakt en het is ook echt mama die haar eruit moet halen. Abby’s voeding wordt abrupt gestopt, want geduld kent haar grote zus niet. Dus hup, baby weer in de box en kijken hoe de vlag erbij hangt bij Sophia. Eenmaal beneden blijkt die halfstok te hangen. Het licht is te fel, de lampen moeten uit. Het nieuws neemt madame geen genoegen mee, maar wat ze wél wil kijken mag Joost weten. Er wordt duidelijk gemaakt dat ze iets wil eten, maar wanneer ik vraag wát en het hele assortiment heb opgenoemd krijg ik nog steeds “weet ik niet” als antwoord.
Haar vocabulaire lijkt deze ochtend weer te bestaan uit “ik wil...” en netjes vragen heeft ze nog nooit van gehoord.
Het is de eerste dag na de vakantie dat ze weer naar de peuterspeelzaal gaat en het aanpoten moet nog beginnen. Wouter brengt haar weg, maar moet om 08.00 uur van huis om zijn vergadering op tijd te kunnen bijwonen. De tijd tikt dus.
Na wat een eeuwigheid lijkt, zijn we er eindelijk over uit dat het ontbijt bestaat uit een klein beetje Honeyloops en een broodje pindakaas. Vervolgens zit ik haar hapjes naar binnen te douwen en het broodje pindakaas is niet aangeraakt.
Gelukkig hadden Sophia en ik gisteren al afgesproken wat ze vandaag aan zou doen, dus dat zou één strijd schelen. HA! Grapjas dat ik ben. Natuurlijk wil ze die jurk niet aan. En al helemaal niet met die schoenen erbij en bodywarmer eroverheen. Met licht geweld wurm ik haar armen erdoor, want ze zál het aandoen. Mijn rustige attitude met goeie argumenten voor alles zijn echt nergens te bekennen deze ochtend, want ik trek dit drama Queen gebeuren gewoon niet.
Compleet overstuur begint ze te roepen dat ze niet naar school wil, maar thuis bij mama wil blijven. Heel even breekt mijn moederhart. Echt heel eventjes maar, want daarna had ik er al snel schoon genoeg van en dacht ik; wegwezen. Ik geef haar een kus en Wouter tilt haar al snikkend op de arm mee naar de auto.
Hè hè, rust. Terwijl Abby in haar gewoonlijke chillmodus is, werk ik dat achtergebleven broodje pindakaas weg met een kop cappuccino. Omdat ik vind dat ik het verdien en nodig heb, snij ik mezelf nog een dik stuk suikerbrood af en besmeer het met een onmeunige laag boter. Als ik mijn laatste slokken drink, is de rust van binnen ook wedergekeerd en bel ik Wouter om te vragen hoe het afzetten bij school is gegaan. Het naar binnen gaan was moeizaam, maar Sophia kennende zou ze zich wel weer herpakken als de andere kindjes er waren en de schooldag zou beginnen. Ik besluit ook om mezelf te herpakken. Als Abby slaapt, ga ik lekker douchen. Ik trek mezelf een outfit aan waar ik me mooi in voel, pleur er een laag make-up op, maak mezelf nuttig door gelijk wat wasjes weg te werken en stofzuig de benedenverdieping. Zo, daar ben ik weer. Ik neem mezelf voor om de beste versie van mezelf aan Sophia te geven als ik haar ophaal van school en er de resterende dag nog wat van te maken met elkaar. En zogezegd, zo gedaan. Met mijn onverdeelde aandacht, lijkt Sophia ook weer de oude en hebben we elkaar weer gevonden.
Het motto waar ik erg goed op ga is: you win some, you lose some. We hebben allemaal momenten, of soms hele dagen, dat we er geen zin in hebben. Soms met een geldige reden, soms ook totaal niet en hebben we gewoon een off-day. Dit geldt duidelijk voor alle leeftijden. Ik zie tegenwoordig ontzettend veel berichten voorbijkomen van moeders die kampen met #momguilt. Ik vind dat zo jammer. Ik zou zo graag willen dat andere moeders, net als ik, die vrijheid ervaren. Je kunt niet altijd pieken en alle emoties mogen er zijn. Ik heb ooit bij therapie geleerd dat Jezus ook boos werd. Die wetenschap helpt mij tot op vandaag. Maar hoe ga je om met die emoties? Na zo’n dag als vandaag kan ik concluderen dat niet al mijn reacties geoorloofd waren en mijn geduld en liefde waren ver te zoeken. Toch weet ik van mezelf dat die meerdere stemverheffingen en boze reacties mij geen slechte moeder maken. Ze maken mij een mens. Toen ik Sophia uit school ophaalde met een vernieuwde instelling en betere gemoedstoestand kon ik haar dat ook uitleggen. In kindertaal bood ik m’n excuses aan en ik stak haar wel duizend veren in de kont voor alles wat haar vanaf dat moment goed afging.
Dát zijn nou werkelijk de momenten die jouw kind iets leren over een sterk karakter, grote wijsheid en zorg voor anderen.
Het Leven (praktische lessen uit Het Boek) verwoordt het heel mooi bij de bekende Spreuken 31 over de ideale vrouw:
“Zie haar niet als een voorbeeld om in elk detail te imiteren; je dagen zijn niet lang genoeg om alles te doen wat zij doet. Zie haar maar als een inspiratiebron voor alles wat jij kunt opbrengen.”
Opvoeden is voorleven. Mijn hele leven heb ik naar mijn moeder geluisterd en gekeken en van haar heb ik mogen leren dat het oké is om mens te zijn. Vallen en weer opstaan met een gezonde dosis zelfspot hier en daar.
Doe wat jij kan opbrengen, wat bij jou past. Geef jezelf genade voor wanneer iets niet lukt en vier de successen van welke mate dan ook.
Aan het einde van deze dag had ik m’n cape in ieder geval om #supermom.
Liefs,
Denice
Comments