8 juli 2021: de uitgerekende datum. Je weet wel; die datum die ik nooit zou gaan halen, want deze baby kwam gegarandeerd eerder. Dat voelde ik aan alles. Ik voelde ook van alles, maar hierbij sloeg ik finaal de plank mis.
Nog wel even mezelf op de foto vastgelegd, mocht ik vergeten zijn hoe ik er toen uitzag.
En toen….. Toen legde ik me erbij neer dat het waarschijnlijk nog wel even zou duren.
Elke dag die ik extra had, plukte ik. Zo heb ik mezelf op de kermis nog in een draaiend theekopje gedrukt samen met Sophia, een kaneelstok gevreten alsof m’n leven ervan afhing, naar de kapper in het dorp gelopen om Sophia’s pony te laten knippen om af te toppen met een verse bapao.
En zo was het ineens tien dagen later, 18 juli. De dag dat mijn familie op vakantie vertrok. De dag waarvan we allemaal dachten dat we elkaar niet zouden mislopen.
07.40 uur
Mama: “Dus…nog geen baby. Sterkte met de bevalling.”
Ik: “Helaas…wordt vervolgd! Jullie een hele goeie reis en fijne start van de vakantie. Als het zo ver is, app of bel ik meteen, of heb je liever dat ik pas app of bel als ze geboren is?”
Mama: “Direct”
Ik: “Okidoki. Hoe laat vertrekken jullie? Of zijn jullie al onderweg?”
Mama: “Over 2 minuten”
09.00 uur
Ik ging naar de wc en zag licht bloedverlies. Dit is nieuw, dacht ik, en ik besloot om het ziekenhuis te bellen. Ik vertelde dat ik om het kwartier harde buiken had en het gevoel heb dat dit het begin van de weeën wel zou kunnen zijn. We spraken af dat ik rond 11.00 uur weer even zou bellen, tenzij de weeën echt doorzetten.
Mezelf opnieuw even vastgelegd op camera, want dit zou toch echt wel de laatste keer kunnen zijn met die dikke toeter. Lekker gedoucht, beetje make-up erop gepleurd en m’n comfortabele chique outfit aangetrokken.
11.00 uur
Opnieuw gebeld, geen veranderingen. Dus om 15.00 uur weer even bellen. Ondertussen veranderden de harde buiken in krampen die ik al lichtelijk moest wegpuffen. Tijdens die momenten wil ik ook niet in gesprek gaan met Wout. Oftewel; leave me alone. We trokken de conclusie dat de achterban ingeschakeld moest worden, zodat Sophia ondergebracht kan worden. Aangezien plan A onderweg was naar Italië, schakelden we plan B in. M’n schoonouders zijn echter in Apeldoorn, om daar om te zien naar hun zieke vader. Dus plan C werd ingezet; m’n schoonzus. Terwijl ik buiten in het zonnetje m’n buikpijn weg puf en dacht dat het nog wel even ging duren (want ja, ik heb eerder geroepen dat het snel zou gaan), appt Wouter met z’n zus en spraken ze af dat ze maar gewoon vast moest komen.
13.00 uur
M’n schoonzus nam plaats op de bank, terwijl ik net een paar minuten daarvoor een weeën teller had geïnstalleerd op m’n telefoon. Op het moment dat ze met Sophia wegging, kreeg ik een melding dat ik in actieve bevalling was en het ziekenhuis moest bellen. Ergens had ik nog steeds ongeloof, maar vooruit: omdat jij het zegt telefoon.
Ik belde en ik mocht komen. Och jeetje, het feest ging beginnen.
13.41 uur
Nog even een selfie in de auto om te sturen naar vrienden en familie.
Eenmaal de auto geparkeerd bij het ziekenhuis, haalde Wouter een rolstoel voor me op. Lesje geleerd van de vorige keer, want toen liep ik al puffend en kreunend het gebouw in en moest mijn MDL-arts (kwamen we toevallig tegen) hem erop attenderen dat een rolstoel wel heel handig zou zijn.
Al rollend naar de eerste verdieping, namen we plaats in de wachtkamer. De verpleegkundige riep dat ze zo snel mogelijk bij me zou komen, maar ze zag me nog lachen, dus volgens mij ging het nog. En dat was ook zo.
14.00 uur
Ik mocht naar de bevalkamer. De vluchtkoffer werd in de hoek gezet, komt straks wel. Eerst aansluiten aan de CTG om te kijken wat de huidige stand van zaken was.
Ik zat nog niet aan het apparaat vast en dacht: is dit een weeënstorm? Telkens wanneer de weeën weg waren, kon ik één snelle ademteug halen om me vervolgens vast te klampen aan het bed.
Naast de verpleegkundige, was ook de gynaecoloog van de partij. Door mijn gespreide benen heen, zag ik haar relaxt toekijken vanaf een kruk. Aan mijn gekreun te horen wist zij natuurlijk allang hoe laat het was en ze besloot te checken hoeveel centimeter ontsluiting ik had. 6 cm. Wat, ik ben al over de helft?! De vorige keer had ik daar een halve dag over gedaan, maar oke. Let’s go dan!
14.30 uur
PATS!
“Woooooooow, m’n vliezen zijn gebroken, wat cool!”
Ik was oprecht blij dat ze uit zichzelf gebroken waren, dat wilde ik zo graag een keer meemaken.
Dat ik nog niet de tijd had gehad om me om te kleden en nog steeds in m’n zondagse rok lag in plaats van m’n weloverwogen gekozen bevallingsjurkje namen we maar voor lief.
Vanaf dit moment was het showtime. Medicatie en nadenken over puftechnieken waren er deze keer niet. Ik ging helemaal op m’n eigen gevoel af. Ook al klonk ik als een grombeer, ik ging helemaal lekker.
De gynaecoloog hoorde m’n gegrom aan en vertelde me dat als ik persdrang voelde, daaraan mocht toegeven.
15.24 uur
Dankbaar noemden we haar naam:
Abigail – vreugde van de Vader
Liv – beschermer
Leah – sterk en dapper als een leeuw
Roepnaam: Abigail
Sidenote: deze naam hadden we ook al op ons lijstje staan bij onze eerste zwangerschap, maar uiteindelijk dus toch voor Sophia gekozen.
Wat ik zo bijzonder vind, is dat onze meisjes echt eer aan hun naam doen. Ik zie dat als een cadeautje van God.
Sophia is oprecht een wijs meisje en onze Abby is een en al vreugde, ik kan niet anders zeggen.
Hoewel de bevalling super voorspoedig ging, wist ik uit ervaring dat het avontuur daarna pas echt ging begingen. Gebroken nachten, opnieuw je draai vinden in een gezin van vier, je nieuwe baby leren kennen en ga zo maar door. Die roze newborn wolk is er bij mij eentje die meer grijs was met roze vlagen. Gelukkig wist ik nu dat dit tijd tijdelijk was en het uiteindelijk allemaal makkelijker zou gaan.
Nu we vijf maanden verder zijn, mijn gezondheid eindelijk elke dag een paar procent beter lijkt te worden, geniet ik.
Ik ben trots. Op mezelf, op mijn ondersteunende vent en onze prachtige dochters. Nooit had ik gedacht dat ik meerdere kinderen zou hebben, maar wat ben ik trots dat zij bij ons horen!
Liefs,
Denice
Comments