Leonie (32) getrouwd met Jordi (36) en samen hebben zij 2 dochters, Gisèle (5) en Jarah (2).
Leonie heeft vorig jaar een hersenvliesontsteking gehad, waarbij ze haar zicht tijdelijk verloor. Na bijna 4 weken in het ziekenhuis te hebben gelegen, waarbij de situatie zeer ernstig was en een lange weg van revalideren kan Leonie terugkijken op een pittig proces maar is ze vooral heel dankbaar.
Kan je op dit moment alles nog zoals je het voorheen ook kon doen?
Doordat mijn energielevel anders is, kan ik geen tienduizend dingen meer doen op een dag. En dat wil ik ook niet meer. Er is neuropsychologisch onderzoek afgenomen en daaruit is gebleken dat mijn aandacht, concentratie en geheugen op stoornis niveau functioneren. Het kost mij soms meer moeite om overzicht te bewaren, snel te schakelen en ik kan snel overprikkeld raken als er te veel van mij wordt gevraagd op deze gebieden. Ik ben (mentaal) in mindere mate belastbaar waardoor ik bewust moeten leren plannen, organiseren en wat vooral belangrijk is prioriteren. Dat is overigens ook het positieve wat ik haal uit dit proces, omdat ik me nu focus op de dingen die voor mij echt belangrijk zijn.
Zijn er ook nog praktische dingen die je lastig vindt?
Dat zijn de dingen zoals hierboven beschreven. Ik ben bijvoorbeeld nog niet volledig aan het werk, omdat daar juist een beroep op mijn brein wordt gedaan waar ik tegenaan loop. Gelukkig vindt er nu een re-integratietraject plaats, waarbij er gekeken wordt naar werkzaamheden die ik wel kan en mag ik starten op een hele toffe plek binnen de gemeente. Spannend, maar ik kijk er ook erg naar uit!
Heb jij je nieuwe levensstijl kunnen accepteren?
“Mensen die een relatief mild hersenletsel hebben opgelopen zijn zich bewust van wat ze hebben moeten inleveren, al lijken ze aan de buitenkant nog zo goed te presteren. Doordat ze er niet beschadigd uitzien, worden ze chronisch overschat. Ze stellen de buitenwereld teleur als ze de dingen niet meer precies als vroeger doen. Vaak proberen ze van hun relatieve zwakker kant hun kracht te maken en leveren dan topprestaties, terwijl niemand (ook hun naaste omgeving niet) het doorheeft. Deze mensen zijn aan het einde van de dag vaak uitgeput.”
Bovenstaande is de intro van een artikel over hersenletsel, waar ik mijzelf in herken. Het accepteren van mijn nieuwe levensstijl is een weg van vallen en opstaan. Het ene moment denk ik de hele wereld aan te kunnen en het andere moment word ik weer keihard met mezelf geconfronteerd. Het is een proces om los te komen van oude patronen, vooral als je de dingen al je hele leven op een bepaalde manier hebt gedaan.
Bij hersenletsel kan je te maken krijgen met de thema’s rouw en verlies, te onderscheiden in 3 fases. De acute fase, de revalidatiefase en de chronische fase. De eerste fase is gericht op medische stabilisatie , de tweede fase is gericht op het streven naar maximaal herstel en de derde fase is gericht op acceptatie.
Mijn vechtersmentaliteit is mijn kracht, maar kan ook mijn valkuil zijn. Je voelt hem waarschijnlijk al aankomen dat ik daardoor soms geneigd kan zijn om de focus te leggen op terug komen op het ‘oude niveau’, terwijl dit soms niet kan. Dan is er tijd nodig om dit weer te kunnen relativeren en bewust te worden van waar het nou echt om gaat. Ik heb ontzettend veel geleerd van het hele ziekteproces, de revalidatie, de impact op mijn gezin en mij en alles wat daarbij komt. We zijn nog meer naar elkaar toe gegroeid als gezin en ik ben NOG meer van hen gaan houden. Mijn man is mijn rots in de branding die samen met mij in het ziekenhuis de beloftes uit Gods woord over ons leven is gaan uitspreken en proclameren, die er was voor de kinderen 24/7 en altijd positief bleef en geen emotie toeliet omdat hij sterk bleef voor ons gezin. We zijn gaan staan op de rechten die wij hebben als burgers van Zijn Koninkrijk
Terugkomend op de vraag, heeft onze eigen onderneming ook een belangrijk rol gespeeld in het accepteren van mijn nieuwe levensstijl. Op het moment dat ik ziek werd stonden wij in de startblokken om een kickboksschool te starten in Nijverdal. We moesten onze plannen tijdelijk parkeren. Tijdens mijn revalidatietraject in het ziekenhuis, voelden wij dat we ons niet moesten laten leiden door de omstandigheden omdat we ondanks alles God willen gehoorzamen. Een van onze missies is mensen in hun kracht zetten door middel van sport. Het was en is hard werken; een eigen onderneming en werken aan mijn herstel in combinatie met een jong gezin. Ik denk dat de mensen om ons heen, ons voor gek hebben verklaard. Maar wauw wat voorziet God! Want waar voor ons dingen onmogelijk lijken, is bij Hem alles mogelijk! De gym is niet alleen voor anderen een plek geworden waar zij in hun kracht komen, maar ook voor mijzelf. Ik ben God dankbaar voor wat Hij bewerkstelligd in ons leven.
“Zaden van geloof zijn altijd in ons; soms is er een crisis nodig om hun groei te voeden en aan te moedigen. "
Hoe helpt jouw gezin daarbij?
Mijn gezin is er onvoorwaardelijk voor mij! Jordi is mijn steun en toeverlaat en kent mij precies. Hij signaleert wanneer ik over grenzen ga en houd mij geregeld een spiegel voor. Daarnaast laat hij mij ook inzien wat er wel mogelijk is en dit geeft weer ruimte voor de fase van acceptatie. Ik leer heel veel van de kinderen, want de gemoedstoestand van de kinderen is een reflectie van mijn
gemoedstoestand. Zij leren mij geduld hebben, beschikbaar zijn, prioriteiten stellen en bovenal kan en mag ik genieten van wie zij zijn. Geregeld kan ik ze wel achter het behang plakken als ik zelf weer overprikkeld ben, maar een knuffel, glimlach en hen zien opgroeien en ontwikkelen maakt alles weer goed. Ik geniet volop van de tijd die we voor elkaar nemen en ik geniet extra als zij genieten.
Kun je ook weer terugkomen op oorspronkelijke status?
Dat weet ik niet, hersenletsel kan blijvend zijn maar ik geloof wel dat er verbetering kan plaatsvinden. Als je mij zou vragen of ik terug zou willen, dan zou mijn antwoord nee zijn.
Waarom niet?
Dit proces heeft mijn ogen doen openen dat niet alles vanzelfsprekend is. Ik ben bewust geworden van oude patronen en ik leer mijn leven op een andere manier in te richten. Dit geeft mij veel meer rust en energie geeft. Het is niet altijd makkelijk maar ik probeer mij te focussen op de kansen en mogelijkheden in plaats van de beperkingen.
‘Heftig eigenlijk dat er iets ergs moet gebeuren om je ergens bewust van te laten zijn’
Ja, anderzijds ben ik blij en dankbaar voor wat het mij wel heeft opgeleverd. Hoe bizar het ook klinkt ik ben dichter tot mezelf gekomen, dingen zijn op hun plek gevallen en deuren zijn open gegaan om dromen na te kunnen jagen. “soms is crisis nodig om weer dichter bij je doel te komen en je ware potentie te maximaliseren”.
Wat heeft het met jou als moeder gedaan?
Het heeft me kwetsbaar gemaakt. Ik heb moeten leren loslaten, stilstaan, emotioneel beschikbaar te zijn etc. etc! Met name het laatste punt is voor mij zo belangrijk! Soms laten we onze leiden door zoveel onbelangrijke zaken, dan is het goed om uit te checken en de tijd te nemen voor de kinderen. Echt tijd… Dus niet alleen fysiek er zijn, maar alle aandacht voor hen hebben. Dit zijn de momenten die goud waard zijn!
Waar heb jij in die periode veel steun uitgehaald?
Mijn geloof, want als ik mijn geloof niet had dan had ik geen hoop meer. Mijn dieptepunt wat betreft mijn gezondheid, is mijn hoogtepunt geweest in mijn relatie met God. Toen ik doodziek in het ziekenhuis lag, zonder zicht voelde ik de aanwezigheid van God dichter dan ooit. Ik ben dankbaar voor mijn familieleden die elke in het ziekenhuis waren, het thuisfront en familie en vrienden die op afstand voor mij hebben gebeden. Ik heb zoveel kaarten en tekeningen, chocolade, bossen bloemen van heel verschillende mensen gekregen, dat het allemaal niet eens paste op mijn ziekenhuiskamertje.
Is uitbreiding van het gezin nog een optie?
Ik sluit het niet uit, maar voor nu nog niet.
Heb je nog iets wat je mee wilt geven?
Het klinkt gek, maar als ik aan het kickboksen ben kom ik tot rust. Ik kan me afsluiten voor alle prikkels om me heen, omdat dat de plek is waar het om mij draait en waar ik elke keer weer progressie boek. Ik word sterker, fitter en steeds meer zeker van mezelf. Ik geef les aan de dames waar ik weer energie van krijg. Kickboksen is een passie wat ik jarenlang op een laag pitje heb gezet. Doordat er een nieuwe situatie in mijn leven is ontstaan heb ik hier weer een van mij prioriteiten van gemaakt.
Het onverklaarbaar ziek worden, is voor mij de motivatie geweest om me meer te gaan verdiepen in voeding. Vaak bidden we voor genezing, terwijl we zelf niet goed voor ons lijf zorgen. Voeding en beweging hebben zo’n positieve invloed op je lichamelijke, mentale, emotionele en geestelijke welzijn. Je lichaam is een tempel van de heilige geest, zorg goed voor jezelf niet alleen in het geestelijke maar ook in het natuurlijke.
Comments