De gouden combinatie

“Mama, ben je niet meer boos?” Sophia’s stem klinkt luid terwijl we in de drukte voor de kassa van de Kruidvat staan. Ik voel me warm worden en knik voorzichtig nee. “Ja, ben je weer blij?” er achteraan, roept ze, alsof mijn gêne nog niet hoog genoeg opgelopen is.

Het is zo’n dag. Zo’n dag waarbij het me teveel wordt. Het is 11.00 uur en ik heb m’n portie stem verheffen alweer gehad. De nodige tranen hebben gevloeid. Bij ons allemaal. Mijn gemoedstoestand heeft niet alleen indruk gemaakt bij mijn kinderen, ook bij mezelf. Deze keer voelt het namelijk anders. Alsof ik het écht bijna niet meer aankan. Ik loop als een zombie de kinderwagen vooruit te duwen op weg naar huis en weet werkelijk niet waar ik de vreugde vandaan moet halen. Eenmaal thuis maak ik een kop thee en stelt Pickwick me ook nog zo’n irritante vraag als: “Wat was vandaag je fijnste moment?” Zeven uur vanavond, denk ik bij mezelf. Als de kinderen in bed liggen.

Beginnen de negen maanden thuiszitten met twee jonge kinderen na een lockdown nu dan echt hun tol te eisen? Of is het de corona die me nu nekt? Eén ding weet ik wel. Op dit moment is thuis zijn met twee jonge koters, corona en m’n maandelijkse periode de gouden combinatie om prettig gestoord te worden. Om mijn gekte niet nog meer te projecteren op de rest van mijn gezin, moeten we deze dag zien door te komen. Dus met wallen tot aan m’n enkels, verlopen mascara en m’n chique kloffie sleur ik de bende van ellende naar de speeltuin. Als het na een geslaagd uitje en een semi succesvol avonddiner dan daadwerkelijk zeven uur is en de kinderen slapen, slaak ik een zucht. Niet heel veel later hoor ik m’n eigen kussen roepen en ben ik vertrokken voordat Wout welterusten heeft gezegd.

De volgende ochtend besluit ik met frisse moed weer te starten en pak mijn dagboek erbij, getiteld GLOW. Daar kan ik wel een dosis van gebruiken.

15 maart Vanuit Zijn kracht mag je opnieuw bloeien. Geef je successen en falen aan Hem terug. Wat er ook gebeurt, door Hem alleen blijf je staande.

Deze woorden geven me in één klap zo veel rust, dat ik me ineens herinner: Hij en ik. Dat is de gouden combinatie.

Liefs, Denice