Ken je dat? Dat je eigenlijk vooral denkt aan wat je te kort komt en wat je graag nog zou willen? En dat je niet meer kijkt naar wat je al hebt?
Ik ken dat heel goed. Helaas. Ik ben heel dankbaar voor wat ik heb, maar eigenlijk sta ik er vaak niet bij stil. Maar soms word je ineens met je neus op de feiten gedrukt…
Hete thee. Gloeiendhete thee. Net-uit-de-waterkoker-gloeiendhete thee. Over haar armpje en een deel van haar romp. Het dochtertje van onze vrienden.
Ik zal je eerlijk bekennen: ik begreep niet meteen hóe ernstig dat was. Tweedegraads verbranding zei me niet zoveel. Want hoe erg is dat dan? Wat gebeurt er dan met je huid?
Het kwam pas binnen toen ik een foto zag van haar in het ziekenhuisbed.
Zo’n veel te klein meisje in een ziekenhuisbedje. Met allemaal verband op de wonden en gaas om haar lijfje. Omringd door haar knuffels. En dat snoetje… Dat ik-weet-niet-wat-me-
allemaal-overkomt-snoetje.
En dan wordt ineens weer alles in perspectief geplaatst: de dingen die er écht toe doen.
Dat zijn geen spullen! Dat zijn mensen!
Ik wil vaak zoveel meer, er moet zoveel anders. Het zou leuk zijn als we – net als zo ongeveer al onze vrienden - een huis konden kopen. Het zou leuk zijn om een wat grotere auto te kunnen rijden, waar we niet alles in hoeven te proppen. Het zou leuk zijn om mooiere kleren te dragen. Andere meubels zijn we ook wel aan toe, we hebben veel gekregen toen we gingen trouwen. En zo gaat de lijst maar door en door… En soms loop ik er ook ontzettend in vast. Het is natuurlijk ook niet gek om je leven te vergelijken met dat van anderen, maar dat eeuwige vergelijken zorgt ook voor onrust.
Ik gooi dan toch maar weer Instagram van m’n telefoon, omdat ik er zo hebberig van word. Of ontevreden over mezelf of mijn eigen leven. En ik weet ook heus wel dat ik mijn rommelige leven vergelijk met hun perfecte plaatje.
Dat is niet eerlijk en ik doe ook mijn best om me dat te beseffen, maar het gebeurt toch. Ik wil ook wel gesponsord worden en elke week een leuk boeketje bloemen op tafel. Of leuke kleertjes krijgen van die veel te leuke – maar o zo dure – merkjes voor mijn dochter. Maar hoor je me alweer afgunstig worden?
Bovendien: het zal heus niet stoppen als ik die dingen wél zou hebben. Ik weet het zeker, want wij hadden eerst geen auto. Ik was dolgelukkig toen we een auto kregen. Yes, niet meer alle boodschappen aan het stuur hangen van mijn fiets! Niet meer zwalkend naar huis, omdat het eigenlijk net te zwaar is. Nee, gewoon inladen en wegwezen, wat ’n zegen! Niet meer naar de andere kant van de stad op de fiets naar een verjaardag, in de kou en door de regen. Nee, lekker warm en droog met de radio aan. Hoppatee!
En toch vervaagt dat gevoel mettertijd. Dan is het gewoon geworden, het nieuwe is eraf.
En eerlijk, wat heb je nou echt nodig in het leven? Ik weet ook wel dat dat geen spullen zijn, maar toch is dat blijkbaar in de praktijk wel een dingetje. Dus vond ik dat ik er wat mee moest doen! Ik ben weer begonnen met mijn dankbaarheidsboekje, zodat ik ook blijf zien wat ik heb en dat God mij meer dan overvloedig zegent. Het is niet hoogdravend. Gewoon een mooi boekje en een pen en ik probeer elke avond drie dingen op te schrijven waar ik die dag dankbaar voor was. Nu al zo leuk om terug te lezen!
Om weer te zien dat me eigenlijk zoveel gegeven is. En te beseffen dat het geluk of de tevredenheid met het leven niet zit in de materiële dingen, maar in die heerlijke momenten met mijn gezin, familie of vrienden.
Genoeg om dankbaar voor te zijn, zolang je het maar wil zien.
Hopelijk zie jij het ook!
Liefs,
Megan
Comments