Hoi! Mijn naam is Megan, 28 jaar en zo’n 9 maanden geleden werd ik moeder. Een prachtig klein meisje. En hoewel je hier kunt lezen dat dat bij Denice anders ging, was ik plotsklaps tot over mijn oren helemaal verliefd op dit kleine, van mij afhankelijke meisje. Ik ben heel erg leergierig als het op dingen aankomt waar ik middenin zit, dus ik had me werkelijk waar over alles ingelezen. Ik kwam heel beslagen ten ijs en zag het allemaal wel zitten. Maar natuurlijk heeft een baby nét moeite met datgeen wat jij van tevoren niet had bedacht. Ik ben zelf namelijk echt een slaapkop eerste klas, mijn man ook. Maar wat blijkt: onze baby niet.
Ik had laatst een discussie op het werk. Een mannelijke collega kwam langs, vroeg hoe het met mijn baby ging en of ze al doorsliep. Ik begon heel hard te lachen. ‘’Doorslapen? Wat is dat?’’ Hij zei het om mij te plagen, maar het triggerde wel mijn drie andere – mannelijke! – collega’s. ‘’Slaapt ze nog steeds niet door?’’ ‘’Je zou haar toch op een andere kamer leggen?’’ ‘’Oooh, dat was bij ons ook zo, ik weet wel hoe je dat moet oplossen.’’ En voor ik het wist, was ik in de vortex van verwijt en verwachtingen gesleurd en kon ik er niet uitkomen. En ik zal je zeggen: ik was woest. Ik ben ontzettend slecht in het aangaan van confrontaties. Of dingen die voelen als confrontaties. Maar verwijten maken over mijn kind? Míjn kind. Dat ik dingen niet goed zou doen voor míjn kind, dan heb je toch echt de verkeerde aan mij. Want ik mag dan wel geen enkele nacht meer goed slapen, omdat ik een klein meisje aan me vastgeplakt heb, ik weet dan toevallig wel heel zeker dat ik het juiste doe. En het grappige is: het juiste ziet er in iedere situatie anders uit. Dat betekent in mijn geval dat mijn dochter mijn fysieke aanwezigheid nodig heeft om goed te kunnen slapen. En in het geval van een vriendin van mij, betekent het dat ze haar kind moet laten huilen om op die manier te kunnen ontprikkelen.
Maar het zette me wel aan het denken. Waarom willen we ons zo graag bemoeien met de levens van anderen? Waarom moeten we altijd onze mening geven? In dit geval was het – weet ik natuurlijk wel – heel liefdevol bedoeld. Ze willen het beste voor mij en bedoelen het goed. En dat is heel lief, maar eerlijk: ik had er niet om gevraagd. Ik had ook niet de behoefte om het te horen. Eigenlijk was het enige dat ik had willen horen: ‘joh, dat moet vast pittig zijn. Maar hou vol! Je bent een goede mama.’ Niet lang daarna appte een vriendin mij over haar peuterpuber. ‘’Het slapen is drama, ze komt continu haar bed uit!’’ Ik had er net een boek over gelezen en had mijn lijstje met tips al klaar. Ze is mijn vriendin, ik weet dat ze het zwaar vindt en ik had een oplossing, dus ik dacht: ik kan haar helpen! Yes! Het is altijd fijn als je iemand kunt helpen. Maar toen herinnerde ik me het voorval op m’n werk. En besloot m’n mond te houden. Ik liet haar uitrazen en daarna zei ik: ‘’Joh, dat moet vast pittig zijn.’’ En weet je, dat was net wat zij nodig had om te horen. Het staat al in de Bijbel, in Jakobus 1:19: ‘… onthoud dit goed: ieder mens moest zich haasten om te luisteren, maar traag zijn om te spreken, …’’ Wat een bron van wijsheid!
Later vroeg ik haar: ‘’Wil je dat ik met je meedenk over een oplossing?’’ En zo kreeg ik tóch nog de kans om mijn lijstje met tips te kunnen delen. (#score! Haha)
‘’Een mens vindt vreugde in een goedgekozen antwoord, de juiste woorden op de juiste tijd – hoe voortreffelijk is dat.’’ – Spreuken 15:23
Zo blijkt maar weer: God weet precies wat je nodig hebt. Het ging bij mij deze keer goed, maar eigenlijk is de moraal van dit verhaal een dikke vette note-to-self: luisteren, luisteren, luisteren en niet meteen m’n grote waffel opentrekken. Hopelijk zijn jullie daar beter in dan ik!
Bedankt voor het lezen!
Liefs,
Megan
Comments