Het leed dat ik-heb-een-knobbeltje-in-mijn-borst heet

Bestaan er garanties in het leven?

Ik weet niet meer waar het vandaan komt, maar ik heb ooit gehoord dat er twee garanties in het leven zijn. Dat je geboren wordt en dat je sterft.

Zoooo, hallo! Gezellige binnenkomer, ofnie?!

We zoeken altijd naar zekerheden. En dat is logisch: als alles in je leven onzeker is, hoe kan je dan leven? Écht leven, bedoel ik.

Dat is dan nogal ingewikkeld natuurlijk. Maar ik denk wel eens: zoek ik niet teveel zekerheid? En is dat handig? Het leven verandert voortdurend. Alles kan gebeuren, er zijn geen garanties.

Zoals het lied van Mel en Den: Het leven is geen ponykamp.

En dat brengt me bij het volgende punt… Ik vond een bobbeltje in mijn borst.

Daar schrok ik nogal van. Want laten we wel wezen: we weten allemaal dat knobbeltjes in borsten meestal niet per se het gezelligste nieuws is.

Het hoeft niets te betekenen, maar het kan ook alles betekenen.

Geen garanties. Nooit.

Dus ging ik naar de dokter. Leek me de beste oplossing. De dokter zei dat dit vaker voorkwam, dat het niks hoefde te betekenen. Dat hij wel een knobbeltje had gevoeld inderdaad, maar dat dit kon komen van hormonen. Wacht je komende menstruatie even af anders? Kom daarna weer terug.

Drie weken van onrust zou dat zijn. En in die drie weken zou ik jarig zijn, zouden we een op mini-vakantie gaan en zou dit sluimerend op de achtergrond toch een aanslag hebben op mijn gemoedstoestand.

Toen bleek iemand dichtbij borstkanker te hebben. ‘’Een klein knobbeltje, gelukkig meteen ontdekt.’’ JA. JOE.

De ramptoerist in mij ging AAN. Ik was al bezig met bedenken hoeveel brieven, voicememo’s en berichtjes ik kon achterlaten voor mijn dochter.

Drie vriendinnen zeiden mij, onafhankelijk van elkaar: Dokter bellen. Afspraak afdwingen. Hoe eerder hoe beter.

Ik dacht: BEREID DE HEER MIJ VOOR?!! WAT IS DIT? Ik kan dit niet aan, hoor.

Dus besloot ik de huisarts weer te bellen. Die kreeg ik natuurlijk niet te pakken, maar hij zou me terugbellen. De dag erna.

Nee is goed joh, ik stress nog wel een nachtje door.

De dag erna belde hij me inderdaad tegen het einde van de middag. En hij stelde me gerust. Mijn vriendin zat toevallig naast me toen hij belde, want als dat niet was geweest, had ik gezegd: ‘’Okee, ik wacht wel gewoon.’’ Maar nu dacht ik, ik wil het gewoon laten checken. Ik heb nog nooit zoiets gehad. Ik ken mijn lijf.. Dit voelt niet als iets dat past bij mijn lijf. Als het niks is? Prima. Ben ik gerustgesteld en weet ik de volgende keer dat dit dus kan voorkomen. Als het wel iets is? Dan ben ik kapot blij dat ik dat nu weet. Dus ik heb aangedrongen en werd die middag meteen gebeld voor een afspraak in het ziekenhuis.

Mijn vriendin heeft dit zelf ook eens meegemaakt en zei: Luister, als je naar het ziekenhuis moet, neem dan iemand mee. Als ze iets vinden, gaat het namelijk vrij snel en dan ben je blij dat er iemand bij je is. Het onderzoek zelf is niet leuk, zelfs best akelig, maar het is maar kort en jij kan dit.

‘’Kleed u maar even uit vanboven, dan kom ik u zo ophalen.’’

Mevrouw preuts (ja, ik ben het) was nogal ongemakkelijk, maar het was wel duidelijk dat die vrouw nergens van onder de indruk was. ‘’Ik leg je borst even onder deze plaat.’’

Ik dacht nog: ZULLEN WE HET NIET DOEN? Maar dit was natuurlijk precies waarom ik hier was, dus nou, toe maar dan.

Ben je wel eens in het ziekenhuis geweest? In het ziekenhuis zeggen ze niks. Ze zeggen dat er zometeen iemand komt. Maar ze zeggen niet of die persoon met goed nieuws of slecht nieuws komt. Geen garanties. Veel onzekerheid.

Na een extra echo (dat hoorde er blijkbaar gewoon bij), bleek dat er niets gevonden was. Alles was in orde. Geen reden tot paniek.

Maar het was wel een wake-up call. Dat het leven geen garanties heeft. Maar dat heb ik ondertussen al zo’n 10x gezegd, dus dat weet jij nu ook wel. Dat ik niet moet verzaken om tegen mijn meissie te zeggen dat ik zo blij met haar ben. M’n man extra te knuffelen, omdat hij de beste ooit is. Dat ik best fijne mensen om me heen heb, eigenlijk. Maar weet je wat ik ook voelde, los van deze zoetsappigheid?

Dat er allemaal dingen zijn in m’n leven die ik stom vind. Dingen waar ik gewoon invloed op heb, he. Dingen die in principe kunnen veranderen.

En toen dacht ik wel even: MEID. DOE DIT DAN ANDERS????

Dus nu maak ik een plan. Want er zijn toch geen garanties. (NEE, ECHT? lol) En mensen zijn toch vooral met zichzelf bezig, dus het maakt ze niet uit wat ik doe. Wie ik ben. Wat ik vind.

En die ‘’meningen’’ die mensen wel hebben? Ja? Succes ermee. Want je kunt het nooit goed doen, dus laat mij lekker mijn dingen doen dan. Jesus on my side. Dan kom ik er wel, toch?

Enne, nu je eindelijk weet dat er geen garanties zijn in het leven. Wat ga jij dan lekker wel of juist niet meer doen?

Liefs,

Meg