Het leven, oh, het leven..
Zullen we even lekker samen de dramatiek in duiken?
Ik ben een beetje nostalgisch, want over ongeveer een maand is mijn dochter jarig en dat brengt altijd herinneringen naar boven.
Moeder worden was één van mijn grootste wensen. Ik heb altijd al geweten dat ik dat wilde. Kleine throwback naar 2017… Steeds meer mensen om ons heen begonnen kinderen te krijgen, en aan de lopende band werden vriendinnen zwanger, leek het.
‘’Nee, dat ging zo vlot! In één keer raak.’’ Heel fijn natuurlijk, maar voor veel mensen niet de realiteit. Een andere grote wens die ik had, was dat ik altijd al heel graag eens naar New York wilde.
En aangezien er toch nog geen baby was, leek het voor ons een ideaal moment.
Wat denk je..? Overtijd in New York! Het leek wel een droom. Ben ik op zó’n bijzondere plek en dan ontdekken we misschien ook nog dat we papa en mama worden.
Droom in een droom, wauw.
Ik had uiteraard dit scenario al van tevoren bedacht en alles stiekem in de koffer gedaan: zwangerschapstest, potje om in te piesen, Jasper z’n je-wordt-papa-cadeau: ZOU HET DAN?!!
Ik was lang genoeg overtijd om te testen, dus ik dacht.. Let’s do this. Ik was al vroeg wakker (toen was 7 uur nog heel vroeg), en ik dacht: ik sluip uit bed en ik test. Stiekem. Alleen. Eigenlijk deden we het elke keer samen, maar nu leek het me een leuke toevoeging aan het droombeeld. ‘’En dan verras ik Jasper met het goede nieuws!’’
Alleen het nieuws was niet goed. Er kwam geen tweede lijn. Maar het kon nog te vroeg zijn om te testen?!
Dat was het niet. De dag erna werd ik ongesteld en ik was zó verdrietig. Wij waren zo verdrietig, kan ik beter zeggen. Om onze gedachten een beetje af te leiden van de grote domper, besloten we samen pannenkoeken te gaan eten in een diner.
En terwijl wij daar net lekker zaten met een bord lekkers voor onze neus, zie ik vanuit mijn ooghoek een groepje kinderen aanlopen.
Kleuters. Hand in hand. In een rijtje.
Het was echt de definitie én het toppunt van schattigheid (ja, echt!) en in dat ogenblik brak mijn hart in duizend stukjes.
Ik kon alleen maar huilen. Ik was niet zwanger. En het was zó schattig. Mijn buik was leeg. En ik wilde het zó graag. Ik zou misschien wel nooit een kindje krijgen. Hoe moest ik dit volhouden? Ik ging er nu al aan kapot en zolang waren we nou ook weer niet bezig.
Flash forward naar onze terugkomst in Nederland: een afspraak met vrienden! Wij zouden de vakantiefoto’s laten zien en we zouden gezellig met z’n zessen eten.
Het was een heel gezellige avond en vlak voordat we zouden vertrekken, zegt vriendin 1: ik moet nog wat laten zien! *Insert echo-foto*. Ik had het al verwacht, dus ik was erop voorbereid. Superleuk voor ze (dat meende ik oprecht), al was het natuurlijk ook wel even confronterend.
Vervolgens zegt vriendin 2: ‘En wat vind je van de mijne..?!’ *Insert echo-foto 2*
Ik weet niet of je ooit gehoord hebt van ambivalente gevoelens, maar ik voelde écht meerdere dingen tegelijk. Ik was zo blij voor ze, maar ik was ook aan het balen en bedroefd en stiekem ook een beetje jaloers.
Maar het leven is niet maakbaar, hè? Ik denk dat we dat nogal vaak vergeten.
Zoals ik al schreef: mijn dochter is bijna jarig. Het is gelukt. Zelfs die maand erna al.
Maar er zijn ook zat mensen die het al jaaaaren proberen en wiens hart elke maand weer gebroken wordt. Die blijven proberen hoop te houden in een situatie die zo uitzichtloos voelt.
Als je van tevoren weet hoeveel maanden het uiteindelijk duurt, dan kan je je erop instellen. Maar zo werkt het niet.
En dan zijn er nog van die lefgozers die dan zeggen dat je het ‘niet graag genoeg wil’. Dat er nog dingen rechtgezet moeten worden tussen jou en God (waar jij dan geen weet van hebt, blijkbaar???) of dat ‘het kind jou nog niet gekozen heeft’.
De zin die hier oorspronkelijk stond, heb ik verwijderd. Die was op z’n zachtst gezegd niet netjes… Maar je kan me hier zo boos van krijgen. Dit soort opmerkingen zijn toxic, niet eerlijk en echt zo ongelooflijk fout. Ik wil niet dat mensen denken dat God ze zou straffen of dat ze niet goed genoeg zouden zijn, als het bij hen (nog) niet gelukt is. Zo werkt het niet.
Eén van de meest waardevolle lessen die ik heb geleerd in mijn leven sinds ik moeder ben, is dat in het leven alles voortdurend verandert. En dat er altijd lijden is. Lijden en tegenslag zijn onvermijdelijk.
En dat klinkt niet gezellig, he? Maar het geeft zoveel vrijheid.
Als je accepteert dat het leven niet alleen bestaat uit hoogtepunten, komt er ruimte voor vrede als het even niet lukt allemaal. Als je ziet of ervaart dat het leven niet maakbaar is, ontstaat er ruimte voor verbinding: je bent nooit alleen. Als je merkt dat je zo graag perfect wil zijn en alles goed wil doen, kan je berusten in het feit dat je je best doet en dat het nooit goed genoeg zal zijn. Maar dat dat dus ook helemaal okee is. Er zullen altijd struggles zijn. Je houdt tekortkomingen. Er is verdriet. Verdriet is normaal, verdriet mag er zijn.
En dan komen we bij Prediker, die het al zegt: Voor alles is een tijd.
Een tijd om te huilen, een tijd om te lachen. Een tijd om te scheuren, een tijd om te helen. Een tijd om te zwijgen, een tijd om te spreken.
En, in Prediker 9: Geniet van het leven dat God je heeft gegeven. Het bestaan is leeg en vluchtig en je zwoegt en zwoegt onder de zon, dus geniet op elke dag.
Geniet van het leven, lieve mensen.
En als dat er dan even niet inzit: omarm het dan, zoals het is. Het is goed.
Liefs,
Meg
Comments