Mijn geliefde kind

Denice Dorothy Joanne

Geboren op 23 januari 1989 te Almelo

“Naam van de moeder?” vroeg de deskmedewerker in het gemeentehuis.

“Christina Maria Grothues.”

“Naam van de vader?” “Weet ik niet”, zei de vader.

En zo geschiedde de naam: Denice Grothues. Ik ging door het leven met de achternaam van mijn moeder. Maar dat had iedereen. Toch? Niet? Toen ik leerde dat de meeste kinderen de achternaam van hun vader droegen, ontstond er een soort van kortsluiting. Want hoe zat dat dan bij mij? Er zat niks anders op dan vragen stellen. Zogezegd, zo gedaan. Ik wist wat m’n vader had gedaan. Of beter gezegd, níet had gedaan. Hoe kon een vader zijn eigen kind nou niet willen erkennen? Hoewel we allen beter wisten, zei de wet dat ik geen vader had.

In de tussentijd is het respect gegroeid voor mijn moeder, die vele jaren de opvoeding van haar kids in haar uppie heeft gedaan. Het was haar als geen ander gegund om iemand te ontmoeten die niet alleen volledig voor haar zou kiezen, maar ook voor haar kostbare bagage.

Toen ze besloten in het huwelijksbootje te stappen gebeurde dat heel duidelijk. Mijn stiefvader gaf zijn achternaam niet alleen aan zijn nieuwe vrouw, maar ook aan haar kinderen. En zo ging ik verder onder de naam Denice de Fretes. Wauw, wat een teken van liefde. Een man die geen bloedverwant was, nam mij als zijn dochter aan.

Maar zonder dat ik het wist, was er een Vader die dat allang voor mij had gedaan. In mijn prille geloofswandel maakte ik kennis met de Vader. Ik las een fragment wat insloeg als een bom. Ik huilde, maar ik genas.

“Ik Ben Jouw Vader

Mijn kind, beoordeel mij niet naar jouw menselijke ervaring van een vader. Jouw biologische vader was een mens en hij schoot op vele manieren tekort. Jij was je bewust van zowel zijn zwaktes als zijn sterke kanten.

Sommige mensen hebben afwijzing ervaren door hun menselijke vaders, omdat die personen niet betrouwbaar waren. Ze behandelden hun kinderen niet rechtvaardig en waren niet begaan met hen. Ik misbruik mijn kinderen nooit. Ik ben nabij allen die mij aanroepen. Ik ben nooit ver weg. Ik vertroost, geef kracht en genees hen. Daarom kun je mij op geen enkele manier vergelijken met een andere vader.”

In al die jaren heb ik toch een relatie met mijn biologische vader opgebouwd. Het was er één met gebruiksaanwijzing, maar ik begon dingen vanuit een ander perspectief te zien. Met alles wat hij (als kind) had meegemaakt, was dit alles wat hij mij kon geven. En dat was oké. Ik begon daarnaast ook een liefdevolle relatie op te bouwen met mijn Hemelse Vader en dat was, zoals het boek zei, op geen enkele manier te vergelijken met een andere vader.

Van de ene vader-dochter relatie spoelen we door naar de andere in maart 2018, toen ik in verwachting was van ons eerste kindje.

“Het is een meisje” zei ik zelfverzekerd. Nog voordat we de geslachtsecho hadden, wist ik het zeker. Ik had het geloof dat God mij een meisje ging geven, zodat ik met eigen ogen mocht zien hoe een vader vanaf het allereerste begin zijn dochter zou liefhebben.

En nu mag ik alweer bijna twee jaar lang genieten van Wouter met ons meisje. Ik voel me zo bevoorrecht dat Sophia opgroeit met een vader die de staartjes in haar blonde haren perfectioneert, haar elke dag kust en vertelt hoeveel hij van haar houdt, voor de duizendste keer hetzelfde liedje aanzet om met haar te zingen en haar uitdaagt op vlakken waar ik als moeder het lef niet voor heb.

En nu ga ik door het leven als dankbaar mens. Het leven kent moeilijke en vervelende gebeurtenissen, maar ze hebben me gevormd tot wie ik nu ben. Daarnaast ken ik de Vader, heb ik een fantastische familie en nu ook mijn eigen gezin die bijdragen aan mijn geluk.

*Dit is een ode aan mijn ouders en alle andere vaders en moeders, die hun stinkende best doen om hun kind(eren) lief te hebben.