“Stand up for what is right, even if you're standing alone!”
Dat stond geschreven op een poster die hing in het geschiedenislokaal op mijn oude middelbare school.
Ik vond het altijd fascinerend en ik weet dat ik vroeger, als klein kind, een groot rechtvaardigheidsgevoel had. Ik kwam op voor de gepeste kindjes en vond het heel belangrijk om het juiste te doen.
Fast forward naar deze tijd:
Ik weet niet wat er is gebeurd, maar ergens ben ik dat grote rechtvaardigheidsgevoel verloren. Ik kan zo overspoeld worden door alle problemen van en in de wereld dat ik het liefst mijn kop in het zand steek. Maar eerlijk: geen reactie is ook een reactie. Geen keuze is ook een keuze.
En toch vind ik dat het in deze maatschappij steeds moeilijker wordt om een mening te hebben. En tegelijkertijd ook niet. We zijn namelijk met z’n allen ontzettend ‘verdraagzaam’. Je kunt het zo gek niet bedenken of er zijn mensen die vinden dat ‘het’ (willekeurig onderwerp) moet kunnen. Maar – en dat is die ongelooflijke tegenstrijdigheid - als het net even niet in iemands straatje past, wordt je genadeloos afgerekend op je mening.
Eindstand: Je kunt het nooit goed (genoeg) doen.
Ik vind dat ingewikkeld. Ik wil het zo graag goed doen allemaal. Gewoon alles bedoel ik dan, he. Leven. Vrouw zijn, mama zijn, vriendin zijn, zus zijn, werkneemster zijn… All the things! Wellicht herken je jezelf erin, het is namelijk een beetje een trend van de laatste jaren. ‘’WORD JE BESTE ZELF.’’ ‘’STREEF NAAR DE BESTE VERSIE VAN JEZELF.’’
(En in mijn hoofd is die ‘beste versie’ dus ‘perfect’ en vindt iedereen die versie ook perfect.)
Ik word daar zo moe van. Ik vind het zo demotiverend. Ik doe zo hard m’n best, maar het is nooit goed genoeg. Nooit. Er zullen altijd mensen zijn die mij helemaal niks aan vinden.
En laten we wel wezen: niemand is perfect. Maar ik weet dat ik niet de enige ben die dit gelooft. Dus het is een mooie leugen die velen van ons toch ergens proberen na te streven.
En toen zei God: ‘’ Jij bent zo kostbaar in mijn ogen, zo waardevol, en ik houd zo veel van je
dat ik de mensheid geef in ruil voor jou, ja alle volken om jou te behouden.’’ (Jesaja 43:4)
Dat is de waarheid. Zo zit het. Je bent kostbaar. Je bent waardevol. Je bent geliefd en mooi gemaakt. Het is gewoon een feit. Dat we er nog over proberen te discussiëren is eigenlijk onzin. Dus: wat kiezen we?
Wat geloven we? Welke waarheid over onszelf nemen we aan?
Ik geloof in mijn hoofd wel dat God het gelukkig nog altijd ziet zitten met mij. Maar ik wil – als ik heel eerlijk ben – toch eigenlijk ook wel gewoon dat alle mensen dat dan ook doen.
Dus dat is mijn strijd. In ’t koppie en in ’t hart.
En ook: waar moet ik voor opstaan? Wat heeft God in mij gelegd? Wat zijn de dingen waarin ik gewoon schijt moet hebben aan iedereen? En wat zijn die dingen voor jóu?
Soms is het lastig en voel je je misschien alleen in wat je doet.
Dus laten we het samen proberen. Om op te staan voor de dingen die voor ons belangrijk zijn. Dat hoeft niet groots en meeslepend. Je hoeft niet de klimaatcrisis op te lossen of elke dag al je geld weg te geven en lieve kaarten te sturen naar je jarige oma of vriendin met een zwaar leven. (Het mag wel, hoor.) Maar laten we elkaar niet zo’n juk opleggen. Laten we gewoon es naar elkaar luisteren. In liefde. Elkaar proberen te begrijpen. De schoonheid van het imperfecte te zien in elkaar. Ik denk dat God daar doorheen gaat werken. Dat Hij ons gaat helpen om het juiste te doen. Om het juiste te durven doen. Ongeacht de kritiek, ongeacht de tegenstand. Zelfs als we alleen staan!
Bedankt voor het lezen!
Alle liefs,
Megan
Comments