Shame on me!

Terwijl we aan de eettafel de rijsttafel van m’n moeder aan het wegwerken zijn, vertelt Wouter dat hij Sophia’s juf die ochtend bij het afzetten nog even heeft gesproken. Altijd leuk om te horen wat ze nu weer voor iets leuks heeft gezegd of gedaan, hoor ik mezelf nog denken.

De werkelijkheid steekt iets anders in elkaar. Volgens de juf is Sophia momenteel een beetje aan het uitproberen. Als iedereen moet gaan zitten, blijft zij bijvoorbeeld nog eventjes staan.

Niks dramatisch, I know. En toch voel ik hm. Normaal luistert ze toch super goed? denk ik.

Thuis is ze echter niet anders, daar zoekt ze ook grenzen op. En daarnaast; wat is normaal hè? Grenzen opzoeken is heel gewoon voor een kind van drie.

Net wanneer ik de boel gerelativeerd heb in m’n hoofd, krijg ik een melding van Klasbord. Een nieuw bericht op de tijdlijn van Sophia’s klasje. Altijd leuk om even te koekeloeren. Helemaal aangezien ik normaal gesproken de leerkracht ben die dat soort berichten plaatst, maar nu bekijk ik ze in de rol als ouder.

Terwijl ik swipe, zie ik dat de klas bezig is met een werkje waarbij ze een tekening inkleuren met verf. Elk kind even apart op de foto, ach wat leuk. Het valt me op dat elk kind netjes binnen de lijnen verft, behalve…. ja precies. Sophia. Op dat moment is al mijn kennis en ervaring van de afgelopen tien jaar als leerkracht out of the window en met de pet op van moeder pak ik panisch m’n telefoon en begin meteen te googelen: vanaf welke leeftijd binnen de lijntjes kleuren? Met een overzicht van fijn motorische mijlpalen van een peuter/kleuter voor m’n neus ben ik weer gerustgesteld.

Maar deze moeder doet er nog even een schepje bij op. Ik pak een kleurboek, teken het werkje na en vraag of Sophia deze samen met mij wil inkleuren. Oftewel, ik wil checken of ze echt niet binnen de lijntjes kan kleuren. Deze actie spant de kroon hoor.

Al die jaren als leerkracht heb ik ontelbaar veel kind- en oudergesprekken gehad. “Alle kinderen ontwikkelen zich in hun eigen tempo en op hun eigen manier” heb ik ik-weet-niet-hoe-vaak in het gesprek gegooid. En daar geloof ik ook heilig in. Dit keer moet ik het alleen weer even herhalen naar mezelf.

Terwijl ik dit verhaal nabeleef, moet ik ontzettend lachen. Wat een idioot ben ik toch ook. At the end of the day wil ik gewoon goeie mensen afleveren aan de maatschappij. Daar doen wij als ouders ons stinkende best voor. Meestal lukt dat, vaak genoeg vast ook niet. Eén ding weet ik wel: als ze later gaat solliciteren voor een baan, staat op haar cv niks vermeld over haar gedrag als peuter en wordt er ook niet gevraagd op welke leeftijd zij binnen de lijntjes kon kleuren.

Ik ben in ieder geval weer een ervaring rijker als het gaat om de rolverdeling juf en mama.

Och jongens, wordt nog wat als ze straks naar de basisschool gaat.

Liefs,

Denice