Sociale geschiedenis 28-11-1989: Diana Marcela Varela (één jaar oud)
De minderjarigen komen voort uit sporadische verbintenissen van de moeder, ieder kind is zoon of dochter van een andere vader, die hen niet erkennen of erkenden.
De moeder liet altijd haar functie als zodanig over aan derden; tenslotte liet zij hen in de steek, de kinderen werden in een kamer achtergelaten.
De moeders uit de wijk kenden de situatie en brachten de kinderen naar ICBF. Deze instelling nam de bescherming van de minderjarigen op zich.
Twee maanden nadat de foto’s van de minderjarigen gepubliceerd werden op de t.v., verscheen de moeder op het advocatenbureau en machtigde het ICBF haar kinderen ter adoptie te geven, zij voerde als argument aan dat zij niet in staat was hen groot te brengen.
📷
Het begin van mijn levensverhaal, 12-12-1988 werd ik geboren in Bogota (Colombia).
Dit is een stuk uit de papieren die mijn ouders kregen, toen ze mij en mijn broer gingen adopteren.
Op dat moment wisten mijn ouders niet dat we nog een zus hadden.
Mijn ouders kwamen ons in het jaar 1990 ophalen en waren benieuwd hoe de gezinssituatie van ons was. Daar vertelden de zusters van het kindertehuis dat wij nog een zus hadden, maar zij was meervoudig gehandicapt en kon op dat moment niet lopen.
Mijn ouders hebben geen seconde getwijfeld en mijn zus, samen met mijn broer en mij, gelijk aangenomen als hun eigen kinderen.
Wauw, wat een grote blessing! Tot op de dag van vandaag ben ik hen dankbaar dat zij hebben geluisterd naar de stem van God.
Mijn zus is een mooie jonge vrouw geworden, ondanks haar beperking. Wat ik het allermooiste vind is dat ze Gloria Esperanza heet en het betekent: glorie en hoop.
In het begin van ons leven leek er geen hoop voor ons te zijn. Geen moeder die in staat was om voor ons te zorgen en geen vader die ons wilden erkennen.
Iets wat ik mijn kinderen niet zou willen aandoen en toch gebeuren deze dingen nog steeds. In Psalmen 27:10 staat: “Al hebben mijn vader en moeder mij verlaten, toch neemt de Here mij aan.” Dit vind ik zo’n krachtige tekst! Een tekst die ik heel dicht bij mijn hart wil bewaren. Voor mij persoonlijk is het een sleutel geweest; dat ik wist dat ik niet alleen aangenomen ben door mijn aardse ouders, maar ook door mijn Hemelse Vader.
Heb ik dit altijd zo ervaren in mijn leven? Nee, zeker niet! Vaak hebben geadopteerde kinderen hechtingsproblemen en verlatingsangst en als je mijn geschiedenis leest, ga je bijna denken dat ik dat ook heb gehad. Godzijdank heb ik daar nooit last van gehad. Wel had ik andere problemen zoals faalangst. Als ik iemand moest bellen vanwege iets belangrijks, liet ik dat het liefst door mijn moeder doen, maar na paar keer trapte zij daar ook niet meer in. Als tiener maakte ik vaak verkeerde keuzes en zag de gevolgen daarvan niet in. Totdat ik twintig werd en ongepland zwanger raakte.
Hoe bizar dit ook klinkt, maar het leek of mijn geschiedenis zich herhaalde, omdat de vader van mijn oudste dochter ook niet meer in beeld was.
Ik kwam net zoals mijn moeder alleen te staan en ik moet eerlijk toegeven, ik heb momenten gehad dat ik het niet meer aankon en dat ik dacht dat ik haar wilde afstaan. Zes weken naar haar geboorte begon ze te lachen en ik voelde zo’n oermoeder gevoel. Vanaf dat moment wist ik dat het goed zou komen!
Net zoals ik, was mijn dochter een jaar en drie maand oud toen David in ons leven kwam.
Het prins op het witte paard, maar dan zonder wit paard. Vanaf dag 1 ontfermde hij zich over mijn dochter als een echte vader. Na 10 maanden besloten wij te gaan trouwen en omdat mijn dochter nooit erkend was, kon mijn man, mijn dochter adopteren.
Wauw, Gods wegen zijn ondoorgrondelijk! Soms lijken dingen gedoemd te zijn en niet bestemd, maar door dit alles heen weet ik dat God mij nooit verlaat en dat de liefde altijd overwint
📷
Psalmen 27:10 staat: “Al hebben mijn vader en moeder mij verlaten, toch neemt de Here mij aan.”
Liefs,
Diana Dogger-Jurrien-Varela
Comments