En daar ben ik dan weer. 5 maanden later, maar toch alsof ik nooit ben weggeweest. Een hele poos geleden dat ik voor het laatst heb geschreven voor She Laughs. M’n handen jeuken om weer te typen en al mijn (maffe) hersenspinsels met jullie te delen. Zo veel te vertellen, maar toch ook weer vrij weinig. Want tsja, zo groot was mijn wereld niet de afgelopen maanden.
In deze blog kan het niet anders dan dat ik het ga hebben over de komst van onze dochter, want dat was mijn grootste bezigheid. Was deze tijd zoals ik me had voorgesteld? Niet helemaal. Het eerste begin niet in ieder geval. Ik probeer me altijd het plaatje voor te stellen, om me mentaal voor te bereiden. Ik weet niet in hoeverre dat kan voor het hebben van een kind, maar toch. I tried anyway.
Het begon al met dat ik bang was om als kamerolifant door het leven te gaan. Praise Jesus, dat was niet het geval. Toen ik tegen het eind aan nog steeds niet veel was aangekomen, nam ik het er ook van en greep ik elke kans aan om elk chocolaatje en koekje te eten dat ik tegenkwam. Bijkomstigheid is dan wel weer dat ik nu nog aan het afkicken ben van mijn suikerverslaving. Qua bevalling is het bijna helemaal volgens het boekje gegaan. Ik zeg bijna, want hier en daar had ik me toch dingen anders voorgenomen of voorgesteld. Zo stellig als dat ik was om de bevalling zonder pijnstilling door te komen, zo high was ik uiteindelijk om de weeën weg te kunnen puffen. Heb drie dagen met een katheter rond moeten lopen, want ik kon niet plassen. Afgezien van het feit dat ik een nieuwe handtas met me meedroeg, scheelde het wel weer één handeling op de dag. Maar al met al mag ik echt niet klagen hoor. Zo voorspoedig als mijn zwangerschap en bevalling waren, kan ik wel tien kinderen op de wereld zetten. Psychisch zou ik er zo veel niet aankunnen haha.
Ik ben van mezelf een vrij emotioneel en gevoelig type. Ook zonder de extra dosis hormonen. Van alle verhalen die ik had gehoord, had ik me ook een voorstelling gemaakt over het “moedergevoel”. Ik geloofde het cliché dat ik op slag verliefd zou zijn op m’n eigen kind en haar ook de mooiste van de wereld zou vinden. Ik kon m’n ogen al niet van mijn eigen nichtje afhouden, laat staan je eigen kind. Dus dat cliché zal wel waar zijn. Uhm, nee niet bij mij. Ik zei letterlijk tegen Wout: “Sorry, maar ik heb echt wel knappere baby’s gezien.” Ook dacht ik: als ze geboren wordt, barst ik helemaal in tranen uit. Maar nee. Niks, noppes, nada. Geen druppel. Ik vond het zo onwerkelijk allemaal. Ik voelde wel een emotioneel momentje toen Wout haar voor het eerst op de arm had, maar dat was het dan ook. Dat ik uitgeput was, omdat ik een hele nacht had doorgehaald, zal ook wel z’n parten hebben gespeeld. Dus dacht ik; het komt wel. Eenmaal thuis betrapte ik mezelf erop dat ik tegen Sophia zei: “aaahw, kom maar bij tante Denice.” Huh, wacht eens even. Dat klopt niet! Ik ben haar mama! Even schakelen hier, want deze eeuwige tante is nu zelf moeder.
Voelde deze moeder zich dus meteen moeder? Duidelijk niet. Ik denk nog regelmatig terug aan de uitspraak van één van m’n schoonzussen dat ik zo veel liefde heb om te geven. Wat een bijzonder gevoel om te ervaren dat er elke dag weer meer liefde wordt toegevoegd voor mijn dochter. Inmiddels is Sophia alweer 4 maanden en kan ik met trots zeggen dat ik smoorverliefd op haar ben! Ik kan haar wel opeten; zo knap, mooi, lief, schattig, grappig en leuk vind ik haar. Ze is oprecht een verrijking voor mijn leven en ik kan haar niet meer wegdenken. Bizar dat ze er ooit gewoon niet is geweest!
Ik merk nu toch dat ik wel een boekwerk zou kunnen schrijven, maar dat moeke getyp zal ik jullie besparen ;)
Liefs, Denice
📷 📷
Sophia: (levens)wijsheid
Elle: de stralende, de schitterende
Christie: volgeling van Christus
Ons gebed is dat ze met de wijsheid van God, zal schitteren in het leven en de Here Jezus met heel haar hart zal volgen.
Comentários