“Ik wil jong moeder worden” said no Denice de Fretes EVER. Als enkele vriendinnen van mij deze uitspraak vroeger deden, dacht ik altijd “leuk voor jou” of “no way José, mij niet gezien”. Ik had voor ogen dat die moederverlangens vanzelf wel zouden komen. Later, als ik ouder ben. Wat ik altijd wel in mijn toekomstplaatje voor me zag? Ik zou wonen in een gezellig en knus appartementje samen met een partner, een kleine auto voor de deur en ik zou heel hard werken. Oftewel; huisje, boompje, maar nog lang geen beestje.
Op een gegeven moment kom je in een (leeftijds)fase waarbij je vriendinnen of andere leeftijdsgenoten dezelfde dingen doormaken. We studeren af, gaan aan het werk, eerste auto, vinden een partner, gaan trouwen, wonen op onszelf. En ja, je voelt hem al: een baby. Living the grown up life. Bij de een gebeurt dit hele riedeltje misschien in een ietwat andere volgorde, maar you get the picture. En dan krijg je op den duur de “verwachtingen”. Want tsja; alles is afgevinkt van het lijstje, bijna iedereen om je heen heeft al een eerste kind (of zelfs meerdere). Dus: “wanneer jullie?”
Ik ben best nuchter van mezelf, dus de verwachtingen van anderen om me heen deden me niet zo veel. Daarbij kwam ik uit een hele belangrijke periode uit mijn leven waarbij ik mega veel had geleerd over mezelf. Eenmaal getrouwd met Wouter, wilden we heel graag samen tijd doorbrengen met z’n tweeën en ontdekken wie wij waren als getrouwd stel. En nog steeds geloofde ik; die verlangens komen vanzelf wel.
Maar wat is dan vanzelf? We hadden onze “voorwaarde” van minimaal 1 jaar getrouwd zijn inmiddels bereikt, de zogeheten biologische klok tikt verder, je gaat richting de 30, maar nog steeds geen verlangens. Het onderwerp kwam wel steeds vaker ter sprake tussen Wout en mij. Ik ging me afvragen waarom ik deze verlangens (nog) niet had en begon op te schrijven waar ik nou eigenlijk bang voor was. Want wat bleek? Het was angst wat mij tegenhield. Toen ik oog in oog kwam te staan met onderstaande angsten, werd het voor mij ook duidelijk dat ik me niet zo zeer moest focussen op het krijgen van een verlangen naar een kindje, maar moest dealen met deze zaken.
Ik wil niet alleen zorg dragen. Ik ben bang voor de druk die op onze relatie komt te staan, vanwege vermoeidheid, drukte etc. Kunnen wij het als stel handelen? Ik denk dat deze angst o.a. voortkomt uit het feit dat mijn moeder destijds de zorg grotendeels alleen heeft moeten dragen voor haar kind(eren). Er waren ook mensen die mij in de steek hadden gelaten of hadden teleurgesteld. Ik was bang om alleen achter gelaten te worden. Daar kwam ook bij kijken dat ik ontzettend balans aan het zoeken was in het investeren in ons huwelijk en de rest van de invulling van mijn leven.Ik ben zo bang wat het met m’n lichaam gaat doen. Het uiterlijk heeft me altijd bezig gehouden. Onzeker zijn over hoe ik er uit zie, laat staan als het een feit is dat je hele lichaam gaat veranderen. Ik was bang om als een kamerolifant door het leven te moeten en iedereen zou er wat van vinden.Wat willen we nog doen voordat we een kindje hebben? Door met Wout samen te zijn, ontstonden nieuwe dromen. Ik wilde deze najagen en was bang dat met eenmaal een kindje erbij, er geen ruimte meer zou zijn hiervoor. Ik heb onvoldoende vertrouwen in m’n eigen lichaam. Sinds een aantal jaren heb ik de chronische aandoening colitus ulcerosa (chronische darmontsteking). Prima mee te leven, maar in 2014 bleek dat de ontsteking wat verder zat en ik had zwaardere medicatie nodig. Om deze ontsteking eerst te onderdrukken (want ik had helse pijn), moest ik aan de prednison. Met als gevolg dat ik een lekker rond, ontploft hoofd kreeg. Doet een mens goed. Helemaal als mensen om je heen je proberen te complimenteren met uitspraken als “lekkere bolle toet heb je gekregen”. Tot m’n hoofd blijkbaar zo dik was, dat mensen wel wisten dat er meer achter zat en via via gingen vragen of alles goed met mij ging. Ik kan er nu gelukkig wel om lachen. Heb ik genoeg vertrouwen in Hem? Door constant met deze vraagstukken bezig te zijn, kwam ik eigenlijk tot de conclusie dat ik veel te veel naar de problemen aan het kijken was i.p.v. de oplossing. Ik kwam erachter dat ik vertrouwen miste en begon te bidden dat God mijn ongeloof tegemoet zou komen.
Zo brak er een periode aan van specifiek bidden, genieten van het seizoen waar ik op dat moment middenin zat, vertrouwen hebben en alles blijven bespreken met de juiste mensen om mij heen. Wout en ik kregen op een gegeven moment het maandelijkse praatje. Daarbij bespraken we of we al klaar waren om de anticonceptie te laten staan. Als daarbij één van ons ook maar wat onrust ervoer, dan was het nog niet ment to be.
Toen we in december 2017 op wintersport waren, was daar weer dit cruciale moment. Eindstand: we waren er nog niet klaar voor, dus ik ging verder met de pil slikken. Een halve dag later kreeg ik bericht van één van mijn goede vriendinnen dat ze in blijde verwachting was. Wat ik als heel bijzonder ervoer, want zij was – net als ik – degene die naast alle mensen om haar heen, heel bewust nog niet voor kinderen had gekozen. Opeens maakte mijn hart een sprongetje en zei ik tegen Wout dat ik misschien toch wel wilde stoppen. Dit sloeg natuurlijk nergens op! Gelukkig kon ik die conclusie al vrij snel zelf trekken. “Omdat mijn vriendin het heeft”, is nou niet bepaald een goed fundament om een kindje te willen.
Een weekje later waren we op de terugreis naar Nederland. Wout en m’n zwager voorin, m’n schoonzusje en ik achterin de auto. Er speelde worshipmuziek af. Iedereen zat een beetje in z’n eigen wereld en op dat moment overweldigde de Heilige Geest mij. Zijn tegenwoordigheid kwam zo over mij heen, dat ik er emotioneel van werd. Ik kreeg ontzettend het gevoel van hoop. Hoop voor mijn familie, hoop voor mijzelf. Een moment wat ik op de dag vandaag nog steeds koester.
De volgende dag moest Wout alweer aan het werk, terwijl ik nog aan het genieten was van mijn vrije dag. Als hij uit zijn werk komt, heeft hij de lieflijke gewoonte om mij eerst een kus te geven bij binnenkomst. Zo ook deze dag. Ik hoorde de voordeur, draaide me om, zag Wout en de eerste gedachte die mij binnenkwam was: “dat is de vader van mijn kinderen”.
WOW. Dat was wat ik gelijk daarna dacht. Dat was nog nooit zo in mij opgekomen! Ik besprak het met Wout en samen deelden we een geluksmomentje. Het was op dat moment dat we besloten om de pil te laten staan. (Nou ja, eerst m’n strip van die maand afmaken. Zo’n structuurkip ben ik dan ook wel weer). We gaven onszelf over aan God en baden dat het op Zijn tijd gegeven mocht worden.
📷
Blijkbaar had God het al snel op Zijn agenda staan, want de volgende maand was het gelijk raak. Wat een vreugde mochten we ervaren. En nog steeds! Inmiddels is het aftellen echt begonnen en is het theoretisch gezien nog maar drie weken te gaan. We kijken er ontzettend naar uit om ons “beestje” aan het huisje en het boompje toe te voegen. Nu is het dromen en fantaseren over hoe ze eruit ziet. Het feit dat ik straks moeder ben zal weer een hele nieuwe beleving zijn, wat ook de nodige angsten teweeg brengt. Tegelijkertijd kijk ik er ook naar uit om dit nieuwe hoofdstuk met geloof en vertrouwen in te stappen.
Eén groot voordeel: ik heb inmiddels heel wat mensen om me heen die al een hoop ervaring hebben 📷
Liefs, XO,
Denice
Comments