Wanneer het allemaal te veel is

Een paar dagen geleden zat ik met een betraand gezicht in de trein op weg naar kantoor. Geen zin in vandaag. Gewoon geen. Fleeping. Zin. Geen zin in de avond omdat ik duizend en één dingen moet regelen. Geen zin in moeilijke gesprekken maar ook geen zin om die gesprekken te vermijden omdat ik weet dat ik dan nergens heen ga. Geen zin om weer een dag over al die dingen in m’n hoofd na te denken. En zo gaat het al weken op een stuk. Het is allemaal te veel.

Te veel = dat omschrijft voor mij de maand mei 2022.

Hoe, wat en waarom doet er niet toe. Ik ben moe. Het overvalt me allemaal. En het is allemaal te veel. Ik heb zin om een maand anoniem in een klooster te wonen en tot rust te komen, haha. Lol. (Ik kwam er laatst achter dat je in Taizé een stilteweek kan houden waar je met niemand mag praten en niemand met je mag praten en dat lijkt me momenteel echt de shit.)

Terug naar de trein en ik die daar zat met een betraand gezicht.

Ik probeer – keyword: probeer – iedere ochtend in de trein iets uit de Bijbel te lezen. Uit ervaring weet ik dat dat meestal een betere start van de dag is dan: uitslapen op de trein. Iets wat ik te vaak doe. Die ene dag had ik zin om even bij God uit te huilen. Want hij begrijpt die warbol van emoties in mijn brein zonder dat ik een miezerige poging moet doen om het uit te leggen.

Ik deed m’n Bijbel app open. En – dit heb ik echt nooit, ff duidelijk, daarom dat dit best cool is – Psalm 42 kwam in m’n hoofd. Door God denk ik dus. En Hij sprak tot mij die ochtend in de trein door Psalm 42. Vooral vers 11 (ik las hem in het Engels dus die vertaling ga ik nu ook gebruiken) raakte iets dieps bij mij vanbinnen = “Why, my soul, are you downcast? Why so disturbed within me? Put your hope in God for I will yet praise Him, my Saviour and my God.”

Het was net alsof God tegen me zei: Waarom ben je zo verdrietig? Waarom is het te veel? Ik ben toch bij je? Kom naar mij en we doen het samen.

Echt man, joh wat mooi. De Heilige Geest is zo een prachtige Trooster.

Op zo'n moment realiseer ik me altijd hoe weinig tijd ik met God spendeer en wat een verspilling dat wel niet is. Want Hij helpt me echt als het te veel is. Vrede vult mijn lichaam en plots is het oké. Dan is het ‘te veel’ stiekem de moeite waard, omdat alleen op zo een momenten ik me realiseer hoe krachtig Zijn vrede is. Misschien moeten moeilijke periodes er zijn: om je dichter tot God te brengen.

Ik denk dat het voor veel mensen herkenbaar is, die weten van ‘te veel.’ Dus ik hoop dat jij uit dit leuk God-sprak-tot-mij verhaaltje een beetje hoop en inspiratie kan krijgen. Maak tijd met Hem in zulke periodes want juist dan heb je Hem het meeste nodig. PS: spoiler: en Hij helpt je!

Veel liefs, Naomi