Het toetsenbord en ik hebben elkaar al een tijdje niet ontmoet. Er is elke keer wel wat. De berg was doet me vermoeden dat er nog een extra persoon in huis woont, het huis opruimen is voor mij als structuurkip een verhaal zonder einde en als wandelende secretaresse loop ik continue met to-do lijstjes in m’n hoofd.
En dan de kinderen. Die spannen de kroon. Ik zeg het je; de tropenjaren, die zijn echt geen grap. Hoe vaak ik wel niet gehoord heb dat je er zo veel voor terug krijgt. Wat dan?
Ik zit ’s nachts op de koude grond naast mijn peuter, omdat ze te bang is om alleen te zijn en Wouter heeft een krijsende baby naast zich in bed. Doe dit een paar weken achter elkaar en je hebt dé formule om met wallen tot aan de enkels door het leven te gaan. Overdag hebben mijn kinderen daar geen boodschap aan en gaat het eenmansteam entertainment gewoon door.
Wanneer we eindelijk een goede nacht lijken te hebben, besluit onze jongste telg dat om 05.15 uur de dag is aangebroken. Ik geef Wout een trap tegen z’n been. Zijn beurt om de vroege dienst te draaien en naar beneden te gaan. In de hoop nog even verder te kunnen slapen, is het alsof de andere ruikt dat er een plekje is vrijgekomen in ons bed. Slaapdronken waggel ik richting het gejengel, til haar op en neem haar mee. Eenmaal naast me, kijkt ze me aan en fluistert liefkozend: “Mama, wij zijn vriendinnetjes hè?” Ze geeft me een kus, draait zich om en valt weer rustig in slaap.
Op dit soort momenten besef ik dat geluk in de kleine dingen zit. Als ze me kust, wanneer ze haar angst overwint en van de hoge glijbaan afgaat of haar zusje troost met haar laatste stukje soepstengel. Dan komt er een vorm van liefde naar boven borrelen die ik niet eerder heb gekend.
Het moederschap is overweldigend in alles: liefde, angst, geluk én slaaptekort.
Liefs, Denice
Kommentare